Prawdopodobnie już w 1437 roku staraniem Zakonu działał tu kościół. Pierwsze wzmianki na temat drewnianej świątyni po wezwaniem świętego Wawrzyńca pochodzą właśnie z tego okresu. Po pokonaniu Zakonu przez wojska polskie w czasie wojny z lat 1454-1466 Pokrzydowo w granicach województwa chełmińskiego i starostwa brodnickiego przeszło pod władanie polskiego króla Kazimierza Jagiellończyka i jego następców. Jednak wkrótce po wybuchu reformacji (1517 rok) pokrzydowski kościół z rąk katolików przejęli okoliczni protestanci (luteranie). W ten sposób kościół stał się zborem ewangelickim aż do końca wieku XVI, kiedy przekazano go ponownie katolikom. W podziemiach świątyni i na terenie przyległym dokonywano pochówków zasłużonych osób i rodzin z terenu wsi i parafii jeszcze w 1699 i 1701 roku. Drewniana budowla z czasem zaczęła jednak popadać w ruinę. Prawdopodobnie około 1733 roku pamiętający czasy krzyżackie kościół został rozebrany. Na jego miejscu został wybudowana nowa, również drewniana świątynia. Kościół w 1806 roku częściowo strawił jednak pożar. Spalone elementy wkrótce udało się naprawić. W takim stanie kościół przetrwał do roku 1820, kiedy to na polecenie ówczesnych władz z niewiadomych powodów został rozebrany. Pozbawieni świątyni mieszkańcy przerobili wówczas jedną ze stodół na kaplicę pod wezwaniem świętego Jana i tam uczęszczali na nabożeństwa. Taka sytuacja panowała ponad 40 lat. Jak należy się domyślać zarówno mieszkańcy, jak i dozór kościelny musieli podejmować w tym czasie wszystkie niezbędne starania dla budowy nowego kościoła. Nie jest wykluczone, że szukano także fundatorów i przeprowadzano kwesty na kupno materiałów budowlanych. Ich wysiłki zostały uwieńczone sukcesem, gdyż w ciągu zaledwie dwóch lat (1864-1866) udało się wznieść z czerwonej cegły nowy kościół zbudowany w stylu neoromańskim, w którym także obecnie odbywają się nabożeństwa. Plan budowy budowli oparto na planie prostokąta o wymiarach 36,15 m na 12,55 m. Kościelna wieża mierząca 42 metry jest o 10 metrów niższa od wieży zamku krzyżackiego w Brodnicy. Również w okresie budowy i urządzania wnętrza kościoła zakupione zostały także kościelne organy, wyprodukowane w 1865 roku przez niemiecką firmę Souer z Frankfurtu. Z tego okresu (1866) pochodzi także obraz św. Barbary pędzla T. Rednera. Konsekracji kościoła dokonał 16 września 1866 roku biskup pomocniczy Jerzy Jeszke.
Konfesjonał i ławy z brodnickiego klasztorka
Najstarsze zabytki kościoła parafialnego pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w Pokrzydowie pochodzą z XVII i XVIII wieku. Warto zwrócić uwagę na XVIII-wieczne ławy i konfesjonał , które pochodzą z brodnickiego klasztorka o.o. franciszkanów. W kruchcie zachował się także barokowo-ludowy krucyfiks oraz granitowa kropielnica również tego okresu. Te zabytkowe części wyposażenia świątyni mogą pochodzić z drewnianej świątyni, którą rozebrano. Nie można wykluczyć także, że mogły one być ustawione w drewnianej kapliczce św. Jana, na którą zaadaptowano stodołę. Są to jednak tylko niepotwierdzone źródłowo hipotezy. Centralne miejsce w świątyni zajmuje pochodzący z 1911 roku ołtarz. Główną rzeźbą jest tam figura Matki Boskiej, a po bokach rzeźby biskupa krakowskiego – św. Stanisława Szczepanowskiego oraz pierwszego polskiego męczennika za wiarę świętego Wojciecha Sławnikowica. Podczas Wielkiego Postu centralna figura jest zasłaniana obrazem Pana Jezusa w Ogrójcu. Z XIX wieku zachował się ponadto obraz św. Walentego.